Als kind speelde ik graag in de grote ruimte van mijn verbeelding, en dat is nooit gestopt. Ik studeerde af als architect in St-Lucas/Brussel, en startte met mijn partner het bureau Kennes+Elegeert. 
Het was intrigerend om te ontdekken hoe ruimte werkt. We liepen rond in gebouwen die nog niet bestonden, we nodigden mensen uit in hun onzichtbare huizen, we leerden gedetailleerde opmetingen maken van gebouwen die niemand zag staan. 

Maar eens de ruimte bestond bleek er meer onmeetbaar te zijn. Het begon toen een enorme boom met zijn schaduwtakken op een nieuwbouw voorgevel klom. Het was niet meer te meten, hoe je ook probeerde. Voor je de meetstok geplaatst had, was de boom alweer verschoven.

Later zocht ik naar andere manieren om de ruimte te verstaan, en kruiste ik exact de plekken aan op het vensterglas waar vogels en vliegtuiglijnen elkaar passeerden, terwijl alles langzaam oploste en ieder verder ging.
Ik tekende met vulpen een deur op lege schelpen, en gooide de huizen van de weekdieren terug in zee.

Intussen heb ik een grote verzameling van talige en andere opmetingen van plekken, die altijd diep en wijd en vol met tijd blijken te zitten.
Het is mijn doel om met mijn architectuur-expertise de vastheid van de ruimte in vraag te stellen. Om aan te tonen waar we staan als mens, hoe we verdienden zijn kn dat grote beweeglijke maatschappelijke, natuurkundige ruimtelijk complex.

In de loop van de jaren kwam er  erkenning, er waren prijzen, publicaties, tentoonstellingen, mentorships (zie volgende pagina) maar wat ik me vooral herinner waren de interessante gesprekken met allerlei kunstenaars en passanten tijdens de projecten.

Mijn fascinatie voor ruimte is jaren geleden ontstaan maar blijft dag na dag, plek na plek verder evolueren. Ter plaatse. En plein air, te midden van ruimte en mensen.